Ουμβέρτος Αργυρός
| Ουμβέρτος Αργυρός | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ουμβέρτος Αργυρός (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1882 Καβάλα |
| Θάνατος | 12 Μαΐου 1963 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ζωγράφος διδάσκων πανεπιστημίου |
| Εργοδότης | Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Ακαδημίας Αθηνών |
Ο Ουμβέρτος Σ. Αργυρός (Καβάλα,Νιγρίτα, 1882 ή 1884 – Αθήνα, 1963) ήταν Έλληνας ιμπρεσιονιστής ζωγράφος.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στην Καβάλα ενώ η οικογένεια του καταγόταν από τη Νιγρίτα.[1] Σπούδασε από το 1900 ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με δάσκαλους τους Νικηφόρο Λύτρα και Γεώργιο Ροϊλό και αποφοίτησε με άριστα το 1904. Αργότερα έλαβε υποτροφία και συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία του Μονάχου από το 1907 ως το 1911. Παρέμεινε στη Γερμανία μέχρι το 1929 πραγματοποιώντας ταυτόχρονα μεγάλο ταξίδι εκπαιδευτικού χαρακτήρα στην Ευρώπη, την Ελλάδα και τη Μέση Ανατολή.[2] Το 1929 επέστρεψε στην Ελλάδα και εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, ενώ αργότερα διετέλεσε υποδιευθυντής και τρεις φορές διευθυντής της.
Στο εργαστήριό του, μαθήτευσαν πολλοί μετέπειτα σημαντικοί Έλληνες καλλιτέχνες, όπως οι Στέφανος Αλμαλιώτης, Βλάσης Κανιάρης, Φώτης Ζαχαρίου, Τηλέμαχος Κάνθος, Χρήστος Καπράλος, Γιώργος Μανουσάκης, Γιάννης Μόραλης, Νίκη Καραγάτση, Νίκος Νικολάου, Θωμάς Φανουράκης, Γιάννης Σπυρόπουλος, Πάρις Πρέκας, Χρήστος Χρηστίδης κ.ά.
Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, έλαβε εντολή από την κυβέρνηση Μεταξά να πάει στο μέτωπο ως επίσημος πολεμικός εικονογράφος, μαζί με τον γλύπτη Φωκίωνα Ρωκ.[2] Από την επίσκεψή του στο μέτωπο, δημιούργησε 32 πίνακες που απεικονίζουν το Έπος του 1940 και που σήμερα στολίζουν το Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας. Το 1952, η Ακαδημία Αθηνών τού απένειμε το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και το 1959 τον εξέλεξε τακτικό της μέλος.[2]
Κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του διαδρομής έλαβε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Γερμανία, Μπιενάλε της Βενετίας τα έτη 1934 και 1936, κλπ) ενώ το 1925 παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση στην αίθουσα του φιλολογικού συλλόγου Παρνασσού.[2] Πέθανε στην Αθήνα το 1963. Προτομή του υπάρχει στο Δημοτικό Πάρκο της Καβάλας ενώ η διώροφη οικία του αγόρασε στις Σέρρες λίγα χρόνια πριν το θάνατο του, αποτελεί αξιοθέατο της πόλης.[1] Έργα του βρίσκονται σε διάφορα μουσεία και ιδρύματα όπως η Εθνική Πινακοθήκη[3], η Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας[4] κλπ.
Τεχνοτροπία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Αργυρός ανήκει στη σχολή των ιμπρεσιονιστών.[5] Κατά τα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας του καταπιάστηκε με θέματα μυθολογικού και συμβολικού περιεχομένου ενώ τα επόμενα χρόνια δημιούργησε έργα με προσωπογραφίες, εικόνες της καθημερινότητας, γυμνά και εσωτερικούς χώρους.[3]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 «Οικία Ουμβέρτου Αργυρού». Δήμος Σερρών. 7 Ιανουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 (επιμ) Λαμπράκη-Πλάκα, Μαρίνα (1999). 100 χρόνια Τέσσερις αιώνες Ελληνικής Ζωγραφικής, Από τις Συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης και του Ιδρύματος Ευριπίδη Κουτλίδη. Αθήνα: Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλέξανδρου Σούτζου. σελίδες 650–651.
- ↑ 3,0 3,1 «Αργυρός Ουμβέρτος (1884 Καβάλα - 1963 Αθήνα)». ΕΠΜΑΣ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ «Αργυρός Ουμβέρτος (1883-1963)». ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΛΑΡΙΣΑΣ - ΜΟΥΣΕΙΟ Γ.Ι. ΚΑΤΣΙΓΡΑ. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ (επιμ) Λαμπράκη-Πλάκα, Μαρίνα (1999). Εθνική Πινακοθήκη 100 χρόνια Τέσσερις αιώνες Ελληνικής Ζωγραφικής, Από τις Συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης και του Ιδρύματος Ευριπίδη Κουτλίδη. Αθήνα: Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλέξανδρου Σούτζου, σελ. 354.